laat me zee zijn
schaduwspel over je lichaam
hoe jij zomer vangt
je huid blauwgoud
laat mij zee zijn
aan jouw stranden branden
die ene zon die nimmer ondergaat
en meer: laat me zee zijn
schaduwen met golfvingers wegstrelen
je ogen openen uit de droom
daarna pas nodig ik de winter uit
omdat de zon niets meer belooft;
het is, fluistert de wind
het is, glinstert de horizon
je laatste dag
het water ebt zich zacht terug
de stoelen worden opgeborgen;
ik vraag de herfst stormen te sturen
je bed op te maken
in bergen blauwe druiven.
sunset 19-11-2010
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Vrijdag, november 19, 2010 22:08 |
| O Ingo wat mooi geschreven! | |
| Laurens Windig: | Vrijdag, november 19, 2010 17:19 |
| En ook verborgen onder de planken:o) Ja, gewoon een pracht! | |
| ela: | Vrijdag, november 19, 2010 15:10 |
| Poezie van de bovenste plank. ela |
|
| karinvangelder: | Vrijdag, november 19, 2010 12:43 |
| vooral je slotzin Ingo.. zo prachtig dit gedicht ! lieve groet x Karin |
|
| Yellow : | Vrijdag, november 19, 2010 09:54 |
| prachtig | |
| verhavert: | Vrijdag, november 19, 2010 09:45 |
| prachtig | |
| trucker klaas: | Vrijdag, november 19, 2010 08:56 |
| fraai schrijven met droeve ondertoon groet ,klaas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2010 | ||
| Thema's: | ||