...



De wereld om mij heen, de geluiden
het gesteente, de alledaagse gang
nee, 't kan mij niet langer meer bekoren
ik hoor dood verveelde woorden, in monden
eindeloos herkauwd; een geraas, een helaas,
een relaas - haar aanblazing verloren

Zwikkende, hikkende, verstikkende staanders
houden een oude wereld koppig overeind
ik zie verkalkte blikken, ogen die vergeten
zijn de glinsteringen van een nieuwe aarde
en die, almaar vallend op stof, op wet, op
valse waarde - zo haar glans versleten

Het herhalen van verhalen, het gewoon
van de gewoonte, ik neem er geen genoegen meer mee
zo verzadigd als thee, te lang in suiker gebaat
proef ik zoet noch hoop, en wordt de dorst gestild
door het uitgespuugde vocht van vergane bronnen
terwijl de smaak - ons langzaam verlaat

Om mij heen verdrongen gezichten, en grenzen
o deze wereld als koe uitgemolken en uitgeloeid,
als bloem opgebloeid, en door ons, als ouderlijk huis
geheel ontgroeid - ja, ik ruik de geur al van
nieuwe weide, van nieuwe dromen, van een nieuwe tijd
een nieuw mens, de geur van - een nieuw thuis












F.