Nevels en mist ontnemen me het zicht
op de nachtelijke hemel
waar ik maan en sterren weet.
Die oneindige schoonheid
waar ik zo mateloos van genieten kan.
Kou doet me huiveren,
dieper in mijn jas schuilen.
Melancholie bekruipt mijn ziel
waar gevoelens over elkaar buitelen
als willen ze me in de war brengen.
Gedachten aan die zomer
waarin we de meteorietenregen aanschouwden
en onze zegeningen telden.
Met in elkaar verweven handen
onze blik omhoog gericht.
De ijzige leugenkou wil een wig drijven
tussen gelukkig en geborgen;
twijfel en ontwrichting zaaien in het hart.
Maar de zekerheid van de zielsbeminde
is even vast en oneindig als het prachtige uitspansel.
| Yellow : | Donderdag, februari 10, 2011 13:42 |
| prachtig zeg! | |
| Quicksilver: | Zondag, januari 02, 2011 17:50 |
| Dank voor de fijne reacties van het afgelopen jaar, en alle goeds voor de toekomst gewenst! liefs, Quicksilver |
|
| Sara Folklore: | Zaterdag, december 11, 2010 19:42 |
| Ontzettend mooi honingbijtje! Sluit heel goed aan bij men dag ook, heel heel mooi! Ik kan me exact inleven. En de zekerheid van de zielsbeminde is een hele mooie afsluiter van dit gedicht:) Dat geeft weer goede moed:) |
|
| Auteur: honingbijtje | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 december 2010 | ||
| Thema's: | ||