Anorexia naast m'n zij.
Het is nu een deel van je leven.
Een deel van jezelf,
een deel in je hoofd, een deel in je hart,
als litteken beschreven, voel me zo verward.
Ik wil het niet, maar bang om het te verliezen,
bang dat mijn houvast en controle weggaat,
het is geen keuze die je maakt, je kan niet kiezen,
als het eenmaal bij je is, zal het blijven, tenzij je hoger staat.
De spiegels en de weegschaal, een deel van mij,
het staat elke keer naast m'n zij.
Niemand mag het zien, niemand mag het merken,
dat ik de hele dag met calorieën zit te werken.
Een hapje eten, is spijt en haat.
Een lege maag, is een goede daad.
Dat zeggen de stemmen voordurend in je hoofd.
Nooit gedacht dat je het geloofd.
Het is een manier om rommel in je hoofd te ontwijken,
en uiteindelijk mooi te lijken.
Je denkt :'' mij overkomt het toch nooit''.
Maar voor je het weet zit je er al in, je weet niet wat je weggooit.
Je vrienden en familie, je gaat afstandelijk doen,
gekeerd in jezelf, je hebt het nog niet door,
later wil je terug naar die tijden van toen,
toen stond je er beter voor.
Maar nu zit het al in je hoofd, het is te laat.
Bang om het te verliezen,
ik wou gewoon een iets kleinere maat,
maar ik kom er niet zo snel uit, ik kan niet meer kiezen.
Een deel van jezelf,
een deel in je hoofd, een deel in je hart,
als litteken beschreven, voel me zo verward.
Ik wil het niet, maar bang om het te verliezen,
bang dat mijn houvast en controle weggaat,
het is geen keuze die je maakt, je kan niet kiezen,
als het eenmaal bij je is, zal het blijven, tenzij je hoger staat.
De spiegels en de weegschaal, een deel van mij,
het staat elke keer naast m'n zij.
Niemand mag het zien, niemand mag het merken,
dat ik de hele dag met calorieën zit te werken.
Een hapje eten, is spijt en haat.
Een lege maag, is een goede daad.
Dat zeggen de stemmen voordurend in je hoofd.
Nooit gedacht dat je het geloofd.
Het is een manier om rommel in je hoofd te ontwijken,
en uiteindelijk mooi te lijken.
Je denkt :'' mij overkomt het toch nooit''.
Maar voor je het weet zit je er al in, je weet niet wat je weggooit.
Je vrienden en familie, je gaat afstandelijk doen,
gekeerd in jezelf, je hebt het nog niet door,
later wil je terug naar die tijden van toen,
toen stond je er beter voor.
Maar nu zit het al in je hoofd, het is te laat.
Bang om het te verliezen,
ik wou gewoon een iets kleinere maat,
maar ik kom er niet zo snel uit, ik kan niet meer kiezen.
Reacties op dit gedicht
| Allysson: | Woensdag, december 15, 2010 15:17 |
| en de stap naar hulp is groot helemaal als je voor jezelf nog niet duidelijk hebt dat je wel/niet (of heel duidelijk NIET) wil kappen... maar blijf er ook niet 100% alleen mee rondlopen!!! dat houd jij niet vol en laat je alleen maar verder het dal in zakken... Welverdiende Knuffel(K) |
|
| Allysson: | Woensdag, december 15, 2010 15:16 |
| zo ongelofelijk herkenbaar. en het duurt lang en kost ongelofelijk veel moeite om tot de ziekte te komen (hoewel het eigenlijk ook doordat het ongemerkt gaat zo snel lijkt te gaan) maar het loslaten, vechten, de rug toekeren en ... ja, en wat? dat je niet weet wat de toekomst brengen zal is zo lastig (dat zeg ik tenminste uit mijn eigen ervaring) heel veel sterkte!!! *ga verder in een nieuw berichtje* |
|
| zomerkind: | Woensdag, december 15, 2010 14:44 |
| er is een weg terug maar die moet je willen:) gr edje | |
| KayleeMeijer: | Woensdag, december 15, 2010 12:00 |
| Ik weet het, ik merk het, ik hoef geen hulp. |
|
| Fairouz: | Woensdag, december 15, 2010 10:27 |
| wat de ziekte ook kapot maakt is je omgeving. Je ouders , je vrienden etc...want iedereen past zich maar aan de ziekte van die persoon. Ik zou zeggen zoek hulp als je het alleen niet meer trekt. Sterkte, Fairouz |
|
| youkie: | Woensdag, december 15, 2010 08:59 |
| waar een wil is is een weg proberen maar sterkte | |
Over dit gedicht
| Auteur: KayleeMeijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 15 december 2010 | ||
| Thema's: | ||