’t verglijden in ‘t vergeten
aan randen van de tijd leeft zij
op oevers van een zevenmanenzee
van onbekende namenloze planeten
die slechts bestaan uit machteloos geween
soms, als een eenzaamheid ziel vult
kijkt zij plots helder, is er weer
beeft van verlangen naar wat was
- grijpbaar nabij en toch onnoemelijk ver
en ‘k vraag mij af wat voelt een mens
waarvan de naam in tranen wordt geschreven
als zij opnieuw naar wereld vlucht
alleen door haar gekend.
sunset 10-01-2011
Reacties op dit gedicht
| roosjerood: | Maandag, januari 10, 2011 21:46 |
| in stilte gelezen ,zo mooi | |
| verhavert: | Maandag, januari 10, 2011 06:59 |
| zo mooi | |
| youkie: | Maandag, januari 10, 2011 06:48 |
| goede morgen met ontroering gelezen prachtig liefs |
|
| Nummer 127 : | Maandag, januari 10, 2011 01:31 |
| wat een pijnlijk gedicht sunset! helemaal niet zo sunny! B |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||