Mijn tranen vonden het antwoord
in jouw ogen vol vuur
en een hart van ijs.
Mijn hoofd neigde moedeloos
in een troosteloos verdriet
met de detentie van
eenzaamheid en isolement
die de verwerking stagneerde
in een volksbuurt driehoog achter.
Ik ben gevangene van mijn gebroken hart
met alles wat eens was en niet meer komt.
dat heeft zijn tijd nodig denk ik. Maar ik hoop dat je dan een nieuwe liefde zal vinden...eerst je eenzaamheid aanvaarden en dan achter je laten . Ik wens je sterkte, Fairouz