geen vers remt ooit mijn taal
verbaasd ontvang ik het verwijt
barok is wat ik schrijf en onbegrijpelijk
mijn spraak, antiek en metaforen zwaar
de lezer steeds maar dwingend tot gegoogel
leest hij toch liever tijdgebonden woorden
in plaats van mijn verborgen beelden
al remt geen vers mijn taal
kan ‘k struikelend slechts de wegen gaan
die naar de harten leiden in het ontkiemen
van wat vluchtige melodieën
beschrijf ik vlucht van fiere wouw
gevorkte staart en kleur van rode veren
de snavelschreeuw die heel ver hoorbaar is
- hoe wil ik je het wieken van de vleugels laten horen
waarnaar de goden, in ’t hart ontroerd
met veel plezier naar luisteren.
sunset 31-01-2011
Reacties op dit gedicht
| info@dwaallicht66: | Donderdag, februari 03, 2011 22:17 |
| Prachtig! Liefs |
|
| ReBelle: | Maandag, januari 31, 2011 20:30 |
| Weer genoten van jouw taal! Liefs, ReBelle |
|
| Quicksilver: | Maandag, januari 31, 2011 20:05 |
| Dit heb ik graag gelezen! | |
| xavion: | Maandag, januari 31, 2011 10:14 |
| Gelukkig maar! Fijne dag! XaV. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2011 | ||
| Thema's: | ||