negenennegentig maal
trotseer ik
tand des tijd
versteende zuilen
op mijn rug
schenk ik ogen
laat woorden zien
handen grijpen
de schreden
naar nieuwe oevers
al draag ik gelaten
het huidige weten
dat ons tekent
na negenennegentig
maal vallen
keren wij terug
tot onszelf
groeit over wonden
huid.
sunset 08-02-2011
Reacties op dit gedicht
| Gerhardus: | Zaterdag, februari 12, 2011 20:49 |
| grote klasse. | |
| trucker klaas: | Dinsdag, februari 08, 2011 08:16 |
| rakend ..... warme groet ,klaas |
|
| verhavert: | Dinsdag, februari 08, 2011 06:57 |
| stilletjes van Ingo knuffel |
|
| windwhisper: | Dinsdag, februari 08, 2011 06:49 |
| je maakt me stil... Goede morgen Sunset Ingo lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2011 | ||
| Thema's: | ||