jij mijn godin
mijn voeten slapen in het ijs
‘t wordt laat en bodem gaat
(mij kijkt verwonderd
‘t oog van kraai nu aan)
nacht kruipt als sluipend lava
dichterbij kroont ’t warm mijn mond
en weeft om ‘t harte goud
streelt in de armen ‘t veld
ochtend ontwaakt weer koud
en sensuele handen smeken
liefkozend huid
de dag staat over ’t land
als vogelschrik
nacht wendt zich af
maar jij , jij blijft.
sunset 16-03-2011
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Woensdag, maart 16, 2011 08:40 |
| we zijn al met drie die vandaag een schrijven posten met "geschenk(en)" en drie keer zo helemaal anders... Sterk weer, deze. Geniet van het leven, Jef |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||