terwijl ik graszaad strooi
en als we dood zijn
groeit er gras op onze buik!
hoorde ik als kind zingend brullen,
door lallende ,dronken
carnavalvierders in mijn geboortedorp
in de toen nog,
rotsvast gelovende kempen.
nu bedekt gras alles.
de slagvelden in de westhoek.
de tuinen in de wijde omgeving van tjernobyl,
de kerkhofgraven in de concentratiekampen van
breendonk tot buchenwald.
bloed en drek
kan je onder schoffelen.
leed blijft eeuwig invreten.
littekens kankeren verder.
verdriet verstikt de hoop
dat liefde ooit nog wonderen kan doen.
Reacties op dit gedicht
| joz. le bruyn: | Donderdag, maart 24, 2011 11:16 |
| inderdaad!coute que coute!let the sun shine! joz. |
|
| youkie: | Donderdag, maart 24, 2011 09:46 |
| goede morgen en toch moeten we er blijven in geloven fijne dag |
|
Over dit gedicht
| Auteur: joz. le bruyn | 
|
|
| Gecontroleerd door: de Diana | ||
| Gepubliceerd op: 24 maart 2011 | ||
| Thema's: | ||