Ik dood
IK DOOD
ik dood
de massa mens
die ik ben
in gedachten
op de luttele seconde
de onnozele inspanning
waard
ik dood
wat me nog restte
het te beleven
vooraleer pijn
werk maakte
van het einde
dat ik zelf begon
ik dood
mezelf, zonder snikken
zonder heimwee
naar de kinderwens
die me in dit sterven
met zijn steun sterkte
ik, dood?
nee hoor
niet bang zijn:
je kan niet
rouwen om de mens
die het leven liet
voor wat het was
kon geweest zijn
maar niet mocht zijn
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Donderdag, april 21, 2011 11:05 |
| Indrukwekkend hoe je bent en niet wilt zijn... (ik zou, overigens en met excuus voor mijn inmenging, de laatste ''zijn'' weglaten en de zin zo laten of er bijvoorbeeld: "maar niet mocht wezen" van maken) Liefs, switi lobi |
|
| milamber: | Zaterdag, april 09, 2011 20:51 |
| boeiend |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Erwin | ||
| Gepubliceerd op: 08 april 2011 | ||
| Thema's: | ||