Utopia
Ik zit alleen op een rieten stoel
jij bent hier niet
het daglicht is dodelijk leeg
waarschijnlijk zal ik nooit kunnen vergeten.
Zachte trompet galmt door de lucht
mijn tenen raken de koude tegels
het lijkt even of jij van gedachten verandert
maar je ogen laten niets zien
zelfs geen tranen.
Mijn fiets rammelt
maar dat hindert niet
gister ging alles nog goed
het is een zaak van verder kijken
en stoppen voor gesloten deuren.
Ik heb je nooit gekend
ik heb je aangeraakt maar nooit geweten
wat er schuil gaat onder je huid.
Wij weten alles van fantasie
hersenschimmen zijn ons niet vreemd
Utopia wacht...
Wij zullen nooit meer samen-zijn.
jij bent hier niet
het daglicht is dodelijk leeg
waarschijnlijk zal ik nooit kunnen vergeten.
Zachte trompet galmt door de lucht
mijn tenen raken de koude tegels
het lijkt even of jij van gedachten verandert
maar je ogen laten niets zien
zelfs geen tranen.
Mijn fiets rammelt
maar dat hindert niet
gister ging alles nog goed
het is een zaak van verder kijken
en stoppen voor gesloten deuren.
Ik heb je nooit gekend
ik heb je aangeraakt maar nooit geweten
wat er schuil gaat onder je huid.
Wij weten alles van fantasie
hersenschimmen zijn ons niet vreemd
Utopia wacht...
Wij zullen nooit meer samen-zijn.
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Zaterdag, april 09, 2011 17:35 |
| wat een schrijven, groots en dan met zulke gedurfde thema''s, Chapeau lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: odd.future | 
|
|
| Gecontroleerd door: Erwin | ||
| Gepubliceerd op: 09 april 2011 | ||
| Thema's: | ||