Verder gaan.
Op papier zou alles makkelijker moeten zijn, maar momenteel lijkt het werkelijk nergens meer op. Wie viert zijn vrijheid nu met sigaretten en drank? Wie viert zijn vrijheid nu nog, nu alles waarin ik geloofde omvergeworpen is, en alles wat ik nooit geloofde zich het liefst tussen mijn lakens zou scharen in een voortdurende slaap, zo één waar geen van beiden ontwaken wil?
Maar hoe eenvoudig alles ook lijkt, het wordt met de dag moeilijker. Het gewicht is te groot geworden, het gevaarte dat zich gevormd heeft. Tijdenlang altijd maar voor de ander, belangeloos en zonder omkijken naar wat ik was, werkte ik beide handen stuk en het geweten nog veel meer dan dat. Ik leerde hoe mooi het was te geven, op zulke momenten kon ik alles, letterlijk alles behalve aannemen. Krijgen, nemen, accepteren, werd met de dag meer onmogelijk. En kijk nu, nu jij lieve woordjes voor mij verzon uit het grote arsenaal van wapens, verloor ik. Niet langer ben ik de persoon die praat, die lacht, die doet. Ik word nu weer het jongetje dat lessen in zijn schoot geworpen krijgt, dat moet leren mensen uit te lachen en keihard voorbij te lopen. (Maar dat jongetje weet ook dat links laten liggen veel moeilijker is dan links te gaan liggen.)
Even concreet. Waarom mag ik wel begrijpen waarom ik zo naar je verlang, je zo mis en elke seconde van jou houd, maar kan het wederzijdse geen aarde vinden in een geslagen levensadem? Ik ben moe, zo vreselijk moe, maar ik mag niet gaan slapen. Ik heb mijn lessen nog niet geleerd, meester, juffrouw, en ik hoor hier niet langer thuis.
Reacties op dit gedicht
| nana: | Zaterdag, april 09, 2011 23:00 |
| En ik zie je, zeker wel! | |
| nana: | Zaterdag, april 09, 2011 22:58 |
| Verder gaan...het wordt met de dag moeilijker geloof ik. Ik ben zo moe Mooi schrijven waar ik mijzelf even in kan vinden. Danke |
|
| pijnlijke mucho: | Zaterdag, april 09, 2011 19:34 |
| ik hoor ook steeds minder zaaaalig:) |
|
| pijnlijke mucho: | Zaterdag, april 09, 2011 19:20 |
| ga maar verder anderen die stoppen maar wie zijn wij |
|
| - Suus -: | Zaterdag, april 09, 2011 18:33 |
| wow, je schrrijft mijn (gedachten zijn t niet) doen. Ik wens je rust toe, tussen en onder iedere les door, de rust om je ogen voor heel even te sluiten om wakker te worden. |
|
| nachtbrakertje: | Zaterdag, april 09, 2011 18:15 |
| Ik snap jullie niet hoor! als er zoveel gevoelens zijn dan gewoon goedmaken, je leeft maar 1 keer goddamn |
|
| windwhisper: | Zaterdag, april 09, 2011 17:34 |
| emotioneel schrijven, ik vind het zo puur en ofschoon triest is het een echt mooi schrijven lieve groet Cobie mag ik zeggen sterkte |
|
| pijnlijke mucho: | Zaterdag, april 09, 2011 17:25 |
| ik word nooit moe hiervan. sodeju. verder dan dit en ik keer me baarmoeder binnenstebuiten om verder de lessen in te strooien met graszaad:D |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Erwin. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 april 2011 | ||
| Thema's: | ||