Tuinwervelingen in noorderlicht...
De tuin lag er nog groen bij,
grauwig doch drachtig.
En in mijn pennenstreken
zoog ik uit mijn duim,
kinderlijk doch creatief
allesbehalve een sigaret.
En de bloemen lekten zaadjes
erbarmelijk guitig.
Gezichtsverlies voor de struiken,
met hyacinten in narcistische trekjes,
en kabouters in ongepaste polonaises
die minutenlang stilte hielden
in gunst voor de storm als
eendrachtig verwelkte meningsuiting.
En toen over heggen en schuttingen
regende ‘t glas met flessen, ineens!
Patsend! Verschervend in rode wijn
mijn hof bevloeiend met fonteinen van drank
allen verdronken in één snelle polsbeweging.
Brandende alcohol die helaas
krolse meisjes niet meer
duizelig kon doen opzwellen.
En ik prikte me aan glazige splinters
maar ’t paraderende bloed kon mijn akkers
onmogelijk nog roder doen stampen.
Dus ik begon hemelachtig starend
deze levensbeschouwing te sparen,
en stralen van dwaallicht
deden mijn pupillen
in de verte verdwalen…
- Noorderlicht is als verwonderlijk als
een kleuter met een brandende sigaret,
maar gelukkig meer hoop-
en lichtgevend -
Ondanks de kracht van filosofie
waande ik me immer in deze vuurrode plek,
waar de winden zo furieus sadistisch gierden
dat kastanjebomen van angst vluchtten,
en wolven grienden om een volle maan
die simpelweg niet meer de aardse was...
grauwig doch drachtig.
En in mijn pennenstreken
zoog ik uit mijn duim,
kinderlijk doch creatief
allesbehalve een sigaret.
En de bloemen lekten zaadjes
erbarmelijk guitig.
Gezichtsverlies voor de struiken,
met hyacinten in narcistische trekjes,
en kabouters in ongepaste polonaises
die minutenlang stilte hielden
in gunst voor de storm als
eendrachtig verwelkte meningsuiting.
En toen over heggen en schuttingen
regende ‘t glas met flessen, ineens!
Patsend! Verschervend in rode wijn
mijn hof bevloeiend met fonteinen van drank
allen verdronken in één snelle polsbeweging.
Brandende alcohol die helaas
krolse meisjes niet meer
duizelig kon doen opzwellen.
En ik prikte me aan glazige splinters
maar ’t paraderende bloed kon mijn akkers
onmogelijk nog roder doen stampen.
Dus ik begon hemelachtig starend
deze levensbeschouwing te sparen,
en stralen van dwaallicht
deden mijn pupillen
in de verte verdwalen…
- Noorderlicht is als verwonderlijk als
een kleuter met een brandende sigaret,
maar gelukkig meer hoop-
en lichtgevend -
Ondanks de kracht van filosofie
waande ik me immer in deze vuurrode plek,
waar de winden zo furieus sadistisch gierden
dat kastanjebomen van angst vluchtten,
en wolven grienden om een volle maan
die simpelweg niet meer de aardse was...
Reacties op dit gedicht
| nachtbrakertje: | Dinsdag, april 19, 2011 03:54 |
| Nee waarom, dit is een prachtig gedicht, jij hebt een andere schrijfstijl maar niet minder goed want kom niet voor niets je lezen! van die andere nachtbraker ;) | |
| Peter van Tiel: | Zondag, april 17, 2011 23:28 |
| Dit moest ik echt een paar keer lezen. Wat "Woelie" betreft, ik heb hem/haar gevonden. Leuke limericks al zijn ze niet allemaal 99559. Voor straks, welterusten. Peter. |
|
| switi lobi: | Zaterdag, april 16, 2011 19:25 |
| Niet een, maar meerdere mooie filosofie-en. Diep werk. | |
| wervelende regenboog: | Zaterdag, april 16, 2011 13:07 |
| uitstekende verwoording van jouw ervaring ;) wr |
|
| nachtbrakertje: | Zaterdag, april 16, 2011 11:30 |
| Zo dan! Klasse, gr Moi | |
| windwhisper: | Zaterdag, april 16, 2011 11:20 |
| tweemaal gelezen, wat een inhoud...knap, dat zeker lieve groet Cobie Goede morgen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Godvader | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2011 | ||
| Thema's: | ||