aan mijn kind
waar in de stilte ver een kerkklok slaat
en zich de zachte nachtwind legt
‘t ontwaken valt in het nog dromen
wanneer je bloesemsluiers van de bomen
in ’t duister reeds vermoeden kan
alsook het nieuwe hopen, ergens, ooit
in vroegte vogelzang
de zon aubadend vraagt
zich aan de kim te tonen
dan zit ik hier, alleen
en denk aan jou
en ween.
sunset 12-05-2011
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Donderdag, mei 12, 2011 13:48 |
| ontroerend Sunset Ingo lieve groet Cobie |
|
| dicht: | Donderdag, mei 12, 2011 09:35 |
| als een zachte lenteregen vol druppelende dauw liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||