afscheid ontroert
ooit natte sporen
op een langzaam veld,
het woord: afscheid ontroert
als sikkel,gras; en je naam
beeldend in catacomben
de zin: wij, eens twijfelende
graszoden, nachtschaduw
verheffen ons naar ’t firmament
stemmen blijven
omheind tot het eind
en noemen niemand
gaan enkel voorbij
ongezegd lippenbekentenis
niet langer ongevoeld
vecht tegen wijzers
stoot tijd over klippen
slechts het vlokje
sneeuw genoemd
wenst zich geen
warmende hand.
sunset 21-05-2011
Reacties op dit gedicht
| r.o.o.s: | Zaterdag, mei 21, 2011 13:37 |
| Mooi! enkel de mooie herinneringen blijven in onze gedachten ...kunnen leed en pijn verzachten! liefs r.o.o.s |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||