vereeuwigd
Stilte breekt
mijn klank van spreken,
waar jouw traan de mijne treft
Met hoofd in handen,
neergestreken...
zonder dat je tijd beseft
Zout verdriet
versmelt haar dagen,
nu zijn zon haar maan verlaat
Tranen eeuwig mee te dragen
Liefde,
die nooit overgaat!
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, mei 22, 2015 13:59 |
| Ontroerend en verstild mooi Liefs |
|
| wervelende regenboog: | Dinsdag, mei 24, 2011 22:55 |
| prachtig gevoelvol verwoord ! hgr wr |
|
Over dit gedicht
| Auteur: life is a gift | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||