Ironie.
Schitterend hoe de spiegel ruis vertoont,
in de oorverdovende stilte stroomt niets meer.
Tijd is stil gaan staan, het glijdt voorbij
in lege jaren zonder bezwaar geleden,
vergleden ook de tranen in lijdeloos
messen steken in open wonden;
zonder blauwe of groene pleisters,
of een kusje van mamma.
Schitterend hoe het water niet weerkaatste
toen Narcissus knielde, maar Odysseus wél
mee wilde nemen langs wat avonturen.
Alleen zijn hond wist wie hij was eenmaal thuis
en zo is het verhaal teveel rond geworden,
gedraaid, verdraaid als een munt;
dof geworden na teveel handen.
Reacties op dit gedicht
| ijsbloem: | Zaterdag, mei 28, 2011 22:06 |
| ik poets niets meer kijk dof uit me ogen en stink vooral nergens meer in mee gaan dolgedraaid een hand, ik draai hem om! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Erwin. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 mei 2011 | ||
| Thema's: | ||