Een seconde.
Ik stond stil, zag de wereld dwepen
en in tranen ondergaan. Stellen braken op,
gebouwen zakten in en alle deuren sloten.
In een seconde ging alles kapot
wat we op hadden gebouwd, tergend
voorzichtig en met vlijt.
Een tel tussen nu en nimmer.
Ik kreeg een naam, werd geboren
en stierf opnieuw.
Reacties op dit gedicht
| Looortje: | Woensdag, juni 29, 2011 16:50 |
| Nice work! | |
| nachtbrakertje: | Woensdag, juni 29, 2011 04:22 |
| Heel mooi. | |
| TMG: | Dinsdag, juni 28, 2011 23:07 |
| Njammie, ver over m''n waarnemeingshorizon, de naakte singulariteit ''t moet vlug gaan... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Erwin. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 juni 2011 | ||
| Thema's: | ||