Oud gedicht
kom iefste laten wij gaan rusten
de dag was zwaar en het verdriet nog rauw
het leven eindigt en wij moeten berusten
in het heengaan van hem die altijd trouw
ons huis en erf zoveel jaren al bewaakte
en ons begroette na een uur of twee
alsof we maanden onderweg waren geweest
gun hem de slaap nu hij geen pijn meer heeft
stierf bij het vrouwtje terwijl zij hem streelde
en nu rust in de tuin waar hij vaak speelde
hij heeft zijn part gespeeld
wij moeten nog heel even.
de dag was zwaar en het verdriet nog rauw
het leven eindigt en wij moeten berusten
in het heengaan van hem die altijd trouw
ons huis en erf zoveel jaren al bewaakte
en ons begroette na een uur of twee
alsof we maanden onderweg waren geweest
gun hem de slaap nu hij geen pijn meer heeft
stierf bij het vrouwtje terwijl zij hem streelde
en nu rust in de tuin waar hij vaak speelde
hij heeft zijn part gespeeld
wij moeten nog heel even.
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Dinsdag, juli 05, 2011 20:52 |
| veel sterkte met het verlies van je trouwe kameraad en waker hgr wr |
|
| Engeltjuh: | Dinsdag, juli 05, 2011 15:41 |
| Mooi schrijfsel... herkenbaar ook. Graag gelezen. Liefs van Amber |
|
| Fairouz: | Dinsdag, juli 05, 2011 13:02 |
| een ode aan een trouw dier. heel graag de tijd genomen om het te lezen Mooi verwoord ! lieve groet |
|
| windwhisper: | Dinsdag, juli 05, 2011 11:05 |
| ach wat een gemis, zo''n kameraadje door dik en dun en hoe troostvol je woorden lieve groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Roelie Kuilder | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 05 juli 2011 | ||
| Thema's: | ||