Roos in de regen.
Voor Lisa.
Geborgen hoofd, gewicht van duizend jaar
en vier verloren levens; teveel in de moederschoot
met een gouden ring over inmiddels.
Sta op.
In het vertelde verhaal nog zoveel hiaten,
flarden waren adem genoeg zei je.
Een kind overleden, een kind gestorven;
ja je mag me adopteren schat.
Verdomme, ik heb je een belofte gemaakt
maar jij zou niet doodgaan
en ik kan niet in m'n eentje trouwen.
Sta op, alsjeblieft.
En blijf liggen. Je hebt al genoeg geleefd
als een roos in de regen onherkenbaar
maar sterker dan wie dan ook.
Reacties op dit gedicht
| David Matser: | Zondag, juli 10, 2011 22:32 |
| pfieuw, heftig deze... Erg krachtig verwoord, en zelfs nu voelt het lezen als een warme deken. Prachtig!:D |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Erwin. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 juli 2011 | ||
| Thema's: | ||