Ontken.
En dan zul je mijn bestaan ontkennen,
alsof de leugen zo goed als waarheid was.
Nooit zul je mij gekend hebben, niet mijn gelaat
in het maanlicht hebben getekend of gedroomd
en geen woord uit mijn mond gehoord,
geen lach, geen traan.
Vertikte tijd, vergaan en geen kracht te staan.
Delen is niet moeilijker dan ermee te stoppen
schrijf ik je op papierloze gedachten.
En als jij op de barricades staat, met die fakkel
en je schreeuwt dat je mij nooit kende; alleen dan
vertel je alles wat je van me weet. En ik?
Ik luister en loop weg.
Op naar een nieuwe wereld zonder mij.
En vast een betere voor jou. Het ga je goed.
Reacties op dit gedicht
| arie: | Zondag, juli 24, 2011 13:50 |
| Deze ontkenning gaat ver Erwin. Maar opent nieuwe wegen voor jouw welzijn groet, arie |
|
| Anootje ...: | Zondag, juli 24, 2011 09:44 |
| mooi ... Groetjes |
|
| zaagselhoofd: | Zondag, juli 24, 2011 09:23 |
| poezie die laat nadenken :) |
|
| zaagselhoofd: | Zondag, juli 24, 2011 09:22 |
| bijzonder ik heb het niet gezegd of geleefd, volgens zij |
|
| windwhisper: | Zondag, juli 24, 2011 06:36 |
| heel mooi Erwin lieve groet Cobie |
|
| ela: | Zondag, juli 24, 2011 00:42 |
| Het eigen vel komt voor de pijn. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Erwin. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 juli 2011 | ||
| Thema's: | ||