Het verscheurde me
toen je zei dat één en één niet meer twee was
en al ben ik maar één die van twee drie maakt
en hield ik geen-een voor mij
je verscheurde mij
Niets was mijn schuld zei jij
jij en hem dat was twee
en ik was één die drie maakte
zonder twee te scheiden
Wij zijn twee eentjes voor elkaar
en twee zijn we nooit als soms twee kan zijn
En al zei je me dat het niet mijn schuld was,
dat ik ergens aanvulde om van jou één te maken
al zei je me dat anders de cirkel later wel rond was
niets bracht troost,
niet de lieve dame met koffie, zwierig op 't terras
niet de brem en de zoete jasmijn
niet de zingende lijster
niet eens de avondzon droogde mijn tranen
***
Geschreven nadat mijn beste vriend me vertelde dat hij en zijn vriend niet meer samen waren. Ik ken hem nog geen jaar, maar hij voelt zo bijzonder aan voor mij en omgekeerd.