Verstilde Pijn
Bevroren tranen achter droge ogen
Zich verschuilend, onbewogen
Niet geraakt door een liefdevol gebaar
Dat alles zou beroeren
Het zorgvuldig opgeborgen verdriet
Niet te laten gaan
Niet kijken naar de pijn
Want hoe te stoppen
De losgemaakte stroom...
Er is niet genoeg troost
Om de dam te laten breken.
Zich verschuilend, onbewogen
Niet geraakt door een liefdevol gebaar
Dat alles zou beroeren
Het zorgvuldig opgeborgen verdriet
Niet te laten gaan
Niet kijken naar de pijn
Want hoe te stoppen
De losgemaakte stroom...
Er is niet genoeg troost
Om de dam te laten breken.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, oktober 06, 2011 20:50 |
| misschien wie weet heeft van de zee, al is het maar aan te voelen als vermoeden, in *t kleiner eigen zijn, ziet in het meer vermogen onderweg tot bloei te komen. groetje, hans |
|
| Hans Winter: | Woensdag, september 28, 2011 20:29 |
| misschien nog niet, wie weet beetje bij beetje komt *t uiteindelijk vrij. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anne Elise | 
|
|
| Gecontroleerd door: Erwin | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2011 | ||
| Thema's: | ||