Vanzelfsprekend
Heb een hals horloge bewaard
in één van de glazen potten
waar we vlinders in vingen
vleugelstof bekleed de deksel
we telden de wolken, met ingehouden adem
- tot de vijf- onze wereld was niet groter
en jij was nooit verder weg
als mijn stem reiken kon
voel je vingertoppen nog
en je afgebeten nagels
krullend in de palm van mijn hand
een vanzelfsprekende belofte
had ik toen maar geweten
dat we de tijd niet stil kunnen zetten
dan was alles, heel misschien
niet in een zucht voorbij gegaan
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2011 | ||
| Thema's: | ||