Vergiffenis
Toen een lieve collega uit het leven was gestapt....
Vergiffenis.
Ria toch, ik hield van jou.
Je was zo zacht, zo lief en goed.
En dat ik dit nooit zeggen wou,
versmacht mijn tranende gemoed.
Ik zie u nog vol leven, blij
zo zoekend naar geluk.
Wat deed ik toch verkeerd daarbij?
Waarom ging alles zomaar stuk?
Een wrang gevoel en diepe spijt
spookt wroegend door mijn denken.
Ik weet dat gij bij God nu zijt.
O wil me toch vergeving schenken.
Vergiffenis.
Ria toch, ik hield van jou.
Je was zo zacht, zo lief en goed.
En dat ik dit nooit zeggen wou,
versmacht mijn tranende gemoed.
Ik zie u nog vol leven, blij
zo zoekend naar geluk.
Wat deed ik toch verkeerd daarbij?
Waarom ging alles zomaar stuk?
Een wrang gevoel en diepe spijt
spookt wroegend door mijn denken.
Ik weet dat gij bij God nu zijt.
O wil me toch vergeving schenken.
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Zondag, december 10, 2017 13:01 |
| rakend verwoord Bompa | |
| Dirk Hermans: | Maandag, november 07, 2011 17:22 |
| sterk verwoord | |
| mucho: | Woensdag, november 02, 2011 17:48 |
| dat het leven vergif wordt en je het niet merkt of machteloos staat diep treurig hadden we niets kunnen doen een terechte vraag zonder een antwoord liefs, |
|
| ela: | Woensdag, november 02, 2011 14:50 |
| Er wordt te weinig oprecht gesproken tussen de mensen, meestal uit schrik voor onmin. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bompa | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2011 | ||
| Thema's: | ||