Bomen vallen, dieren sterven,
rivieren vallen droog.
De maan komt op, de zon gaat neer
aan onze hemelboog.
Een twijg ontluikt, een ei breekt stuk,
er klinkt een barenswee.
Daarmee ontwaakt steeds nieuw geluk,
het leven neemt je mee.
De pijn ontstaat als je niet ziet
dat aan ’teinde van jouw dromen,
de liefde samen met verdriet,
als broeders samen komen.
Geluk en pijn zijn compagnons,
gaan door dezelfde deuren.
En geef je één van hen de bons,
dan blijft de ander zeuren.
Jouw pijn begint wanneer je kiest
voor d’ene of de andere.
Een feit is dat je altijd verliest,
als dat niet kan veranderen.
Het is geen kwestie van een keus,
het is alleen ervaring.
Het leven zien zoals het is,
is vaak een openbaring.
En als die komt, dan sta je naakt
te midden van jouw Goden.
Die jij aanbad, als waarheid zag,
maar die slechts wanhoop boden.
De waarheid komt in hoogste nood
aan hen die willen groeien.
Dan sterf je de ego-dood,
waardoor je vol zal bloeien.
| witteroos: | Maandag, december 05, 2011 21:32 |
| Mooi respectvol gedicht. | |
| Chatterley: | Maandag, december 05, 2011 20:16 |
| Prachtig, respect! Lieve groet, Chatterley |
|
| wervelende regenboog: | Maandag, december 05, 2011 19:22 |
| zo is het :) goed verwoord groetje wr |
|
| youkie: | Maandag, december 05, 2011 18:10 |
| prachtig geschreven groetjes |
|
| Auteur: empty-hands | 
|
|
| Gecontroleerd door: de Diana | ||
| Gepubliceerd op: 05 december 2011 | ||
| Thema's: | ||