Vader 2
Vader
Al wat hij was, ben ik geworden:
zijn weemoed, zijn herinnering.
Zijn handen met het zachte beven,
en langzaam zijn vertwijfeling.
Zijn stem wordt het, waarmee ik praat,
zijn eenzaamheid die ik beleef.
Soms voel ik ze, al is het even,
zijn ergernis die door mij gaat.
Onlangs is ‘t tot mij doorgedrongen
dat hij heel traag in mij ontstaat,
en dat hoe langer ik zal duren,
hoe verder dat dit leven gaat;
er 's morgens in de glans der spiegel,
als vroeger weer mijn vader staat.
Pierre Van Laeken
Al wat hij was, ben ik geworden:
zijn weemoed, zijn herinnering.
Zijn handen met het zachte beven,
en langzaam zijn vertwijfeling.
Zijn stem wordt het, waarmee ik praat,
zijn eenzaamheid die ik beleef.
Soms voel ik ze, al is het even,
zijn ergernis die door mij gaat.
Onlangs is ‘t tot mij doorgedrongen
dat hij heel traag in mij ontstaat,
en dat hoe langer ik zal duren,
hoe verder dat dit leven gaat;
er 's morgens in de glans der spiegel,
als vroeger weer mijn vader staat.
Pierre Van Laeken
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Dinsdag, februari 21, 2012 06:43 |
| papa ik lijk steeds meer op jou | |
| milamber: | Zaterdag, februari 04, 2012 22:52 |
| sterk |
|
| r.o.o.s: | Zaterdag, februari 04, 2012 21:46 |
| Een goed gevoel geeft dat zoveel innerlijke schoonheid verwoord in een heel mooi gedicht ...Graag gelezen ! Liefs r.o.o.s |
|
| Yellow: | Zaterdag, februari 04, 2012 16:09 |
| mooi, ja het is een cliché maar het is wel waar, nu nog onderzoeken of je over-over-grootvader ook diezelfde eigenschappen had, groetjes | |
Over dit gedicht
| Auteur: Pierre Van Laeken | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 04 februari 2012 | ||
| Thema's: | ||