stratenstad nachtglad
                                             een bundel mens
                                             weent eenzaamheid
                                             als stille tranen – ongehoord
                   
                                             niemand vraagt naar hem
                                             gaten in zolen
                                             kleren vol van ’t nat
                                             en het alleen-zijn
                                             knaagt als een  honger

                                            de vroege ochtend
                                             redt hem het leven
                                             in straten van een stad
                                             valt nachtkoud sneeuw
                                             als kus op ’t hoopje mens

                                             sunset 14-02-2012