Je stond gelukkig in het leven,
Twee kinderen die je alles wilde geven.
Nu mag je ze al jaren niet zien.
Je bent ongelukkig sindsdien.

Het gemis van je kinderen doet verdriet,
Lieve schat dit verdien je niet.
Ik zie je strijd die je levert.
Al je vrijheid ervoor ingeleverd.

Je lijkt de strijd niet te kunnen winnen.
Ik zie de wanhoop; waar moet je beginnen?
Rechtszaken waarop je wacht,
Maar niets wat jouw de pijn verzacht.

Ik kan je niets beloven,
Maar echt kanjer je moet blijven geloven.
Ooit zullen je kids er weer zijn.
Al zijn ze dan niet meer klein.

Jij bent hun vader, altijd.
Voor en na de hele rechts strijd.
Zij dragen je naam altijd mee.
Je zoon en dochter, hun alle twee.

Ze zullen willen weten,
wie hun vader is.
Opgroeien zonder hun vader,
is hun gemis.

Ik duim voor je de komende tijd.
Hopelijk komt er nu een eind aan deze strijd.
Dan zie je ze weer binnen een paar maanden.
Maar nu eerst zijn de rechtszaken gaande.

Kanjer, ooit zijn ze weer in je leven.
Maar je moet niet de moed opgeven…
En al kan ik niet voor je beloven…
Ze komen terug daar blijf ik in geloven.