Hoog klepelt het brons
hoog klepelt het brons
de klokken luiden
in hun donkerste klanken
schonen zich zielen
hoog klepelt het brons
onverwacht nieuwe tonen
onwennig in pas samenkomen
het is nog geen lied
maar een eerste ontmoeten
schuchter elkaar boven begroeten
in verbazing zo jong al
van het leven gescheiden
ondertonen verhalen hun vreselijke lijden
wil melker
22/03/2012
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, maart 23, 2012 02:36 |
| Dit sereen schrijven onderstreept nog het lijden van hen die het liefste dat zij hadden hebben verloren! Heeft de droefheid van de klokken toch enige troost gebracht? Het wrange gevoel komt erbij dat een kind zijn ouder dient te overleven. En lat ons niet vergeten hoeveel keer dit gebeurt per jaar in het verkeer dat kinderen (nog) het leven moeten laten! In stilte dan meer, maar het doet even zeer! Passend gebracht, Wil! Beste groetje, Jacky |
|
| trucker klaas: | Donderdag, maart 22, 2012 07:08 |
| een jeugdig carillon klinkt enkel nog bij de hemelse beiaardier nooit klinkt hun harmonie nog hier :( .... groet ,klaas |
|
| youkie: | Donderdag, maart 22, 2012 06:32 |
| goede morgen een prachtig schijven over zoveel lijden fijne dag liefs |
|
| windwhisper: | Donderdag, maart 22, 2012 06:15 |
| ja Wil, het was zo triest, ik zat met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel te kijken, Nu zie ik het weer voor me, het heeft me een hele tijd wakker gehouden vannacht warme groet Cobie goede morgen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 maart 2012 | ||
| Thema's: | ||