Van steen...
Van steen…
En de straten lijken verlaten, iedereen lijkt wel dood.
Alhoewel de lantarens branden,
zijn in deze maanloze wereld de wolken baas.
Ik loop verloren in het licht dat me in het donker drijft
en hoor mijn adem angstvallig hijgen in de nacht.
Alcohol en oorlogsdemonen zijn mijn metgezellen,
mijn begeleiders vermomd als goede vrienden.
In de schaduw van het duister dragen zij mijn kruis.
Mijn status van onaantastbare ligt aan diggelen,
mijn ziel heb ik achtergelaten bij een meisje
dat stotterde aan het einde van de dag.
Hoe kan zij mij ooit vergeven, mij ooit nog drinken,
eten of beminnen?
Ik, ik die de laatste man op deze wereld ben…
esteban 17 April 2012
Reacties op dit gedicht
| mucho: | Woensdag, april 18, 2012 15:38 |
| de laatste man op de wereld :) ik klop mijn hart meteen even uit op deze steen |
|
| M-Rose: | Dinsdag, april 17, 2012 21:54 |
| ik denk nooit aan sterven su dus ook vandaag ni in een tekstje vn enkele minuutekes |
|
| M-Rose: | Dinsdag, april 17, 2012 21:50 |
| vooral ni doen wat ik schrijf id titel ??? GOLVEN VAN ZAND is-da de bolgende lijn komt doorda Mario al 2 dagen blijft deinen " k kan de eenzaamheid nimeer an . Vaarwel . Jij bent me laatste beetje hoop . en daarby is een goede vriend van ons al drie dagen vermist maak je surtout gin zorgen alles is ok mooie poezie trouwens |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2012 | ||
| Thema's: | ||