geweien en hoorns
Everzwijn heeft gelijk
bekwaam gesnoeid
verloren maandagszoon
telt uit z'n duisterheid
rekent aan zichzelf.
Je mag me even lenen, maar vallen nog steeds schreiend m'n pijnlijke geweien van veel te open hartenstraal!
Ze zouden ze toe timmeren, stenigen, ter dood veroordelen.
Sleep me nu mee aan men rechter mos been,
heet je nog steeds wimper en meeuw,
daar is men heen om lichtblauwe hemels te leren spellen.
Maar ze willen niet mee,
geef je nog steeds je voltallige smile?
Reacties op dit gedicht
| esteban.: | Maandag, april 23, 2012 18:27 |
| Achteraf was ik beter thuisgebleven, maar je was de hoofdact die keer... esteban |
|
| wijnand.: | Maandag, april 23, 2012 00:37 |
| in de schilder kunst had je abstract nou dit zou er ook onder kunnen | |
| Dirk Hermans: | Maandag, april 23, 2012 00:17 |
| zeer sterk verwoord | |
Over dit gedicht
| Auteur: Sara Folklore | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 23 april 2012 | ||
| Thema's: | ||