Tanen
Het is er vreemd gestut bedongen
de sterkte die er schaduw biedt.
Die doorbloedt gebald gesponnen
de schouders er van rug voorziet.
Niet langer gokt het overleven
de tijd pulkt schilfers van de zon
De gloed wordt koud en onbeschreven
het drassige welt zonder bron.
Gekromd als pijn in lome strepen
een zicht wat lauwe kleuren klaagt
Een hand die als vuist er wit geknepen
er langzaam in de nacht vervaagt...
de sterkte die er schaduw biedt.
Die doorbloedt gebald gesponnen
de schouders er van rug voorziet.
Niet langer gokt het overleven
de tijd pulkt schilfers van de zon
De gloed wordt koud en onbeschreven
het drassige welt zonder bron.
Gekromd als pijn in lome strepen
een zicht wat lauwe kleuren klaagt
Een hand die als vuist er wit geknepen
er langzaam in de nacht vervaagt...
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, augustus 14, 2017 11:47 |
| Prachtig gedicht om nog eens terug te lezen. En herlezen. Heel mooi. Liefs | |
| Connection: | Dinsdag, april 24, 2012 15:43 |
| Krachtig goed en mooi Beste groeten Roger |
|
| Antonie: | Dinsdag, april 24, 2012 15:43 |
| Mooi diepzinnig gedicht Graag gelezen -antonie- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: falm | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2012 | ||
| Thema's: | ||