Ik luister
dat kan ik nu…
vertel mij
zoals je vroeger deed
en blijf vertellen
want nu weet ik het …

't Alleen-zijn...
offer dat nooit geneest
de herinnering aan
alles wat ons boeide
alles wat ons scheidde

Stille zucht van
verschaald verleden
nooit ingehaald
overal en nergens
ondeelbaar, onzichtbaar
onbewogen in niemandsland
nu stille kreet uitdovend in
koele bries

En toch
vertel mij
blijf vertellen
want nu weet ik het
ik luister
dat kan ik nu

De herinnering,
dit stille waakvlammeke
breidt uit…
tot wat ons samenbracht
'k herinner me jou in
die schommel
bij de kreek
aan de oude beuk
stralend aanwezig
en de picknick aan
"onze" beek

Duidelijk nu
hoe intens toch toen
hoe ik je wilde winnen
de herinnering
wat ons boeide
dat leeft van binnen
aanwezig zichtbaar
gedeeld genoegen

Vertel mij daarover
blijf vertellen
ik luister
dat kan ik nu

Diep binnenin zegt er mij iets
dat een flinterdun signaal
een vlinderslag van 't hart
misschien hoop kan geven
want …dat de regenboog
tussen ons...zich naar jou
zou kunnen buigen

Dat bloemen ook allerhande kleur
tussen ons weer doet leven...
"samenbrengen"
durf ik niet uitspreken

Vertel mij
blijf vertellen
want nu weet ik het
ik luister
dat kan ik nu

Misschien kunnen bloemen groeien
regenbogen buigen voor die
vlinderslag in 't hart

Dàt en dat alleen
vertel me dat !
ik zal zeker luisteren