Mijn moeder
Haar hand....
beweegt niet meer
het laatste stervensuur
er is geen ommekeer
De pomp hijgt door
verder is het stil
de glans op haar gelaat
alsof ze niet meer bestaat
Hoe stil is alles straks
in die grote stille kamer
waar zij haar toegewijde zorg
in schaterlach met leed verborg
Verloor haar kleindochter van drie
ze had geen toekomst meer
ging langzaam naar het einde
op zoek naar die kleine van weleer
gekweld door heimwee en verdriet
door ’t verlangen naar haar kind
geknakt als het gebroken riet
God was er toen heel even niet
Reeds was ze weggenomen...
een traan die nog uit haar rechteroog
over haar wang heen gleed zei.. dat
haar innerlijke wens was uitgekomen
Ondoorgrondelijk zijn Gods wegen
later.... heel veel later
als je zelf veel ouder bent
strekt alles misschien tot Zegen ?
beweegt niet meer
het laatste stervensuur
er is geen ommekeer
De pomp hijgt door
verder is het stil
de glans op haar gelaat
alsof ze niet meer bestaat
Hoe stil is alles straks
in die grote stille kamer
waar zij haar toegewijde zorg
in schaterlach met leed verborg
Verloor haar kleindochter van drie
ze had geen toekomst meer
ging langzaam naar het einde
op zoek naar die kleine van weleer
gekweld door heimwee en verdriet
door ’t verlangen naar haar kind
geknakt als het gebroken riet
God was er toen heel even niet
Reeds was ze weggenomen...
een traan die nog uit haar rechteroog
over haar wang heen gleed zei.. dat
haar innerlijke wens was uitgekomen
Ondoorgrondelijk zijn Gods wegen
later.... heel veel later
als je zelf veel ouder bent
strekt alles misschien tot Zegen ?
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, mei 11, 2012 04:01 |
| Het leven is mild naar het einde toe. Die traan moet een troost zijn! Sterkte Antonie, Jacky |
|
| Hans Winter: | Donderdag, mei 10, 2012 20:06 |
| al komt ze niet meer tot spreken, aanwezig met haar draag je verhalen aan haar op, is de kamer te voelen vol van haar meest wezenlijke voor het aangezicht van jou van god hans |
|
| liesjequilt: | Donderdag, mei 10, 2012 17:59 |
| wat komt er veel in een mensenleven voorbij, en we hebben er niets over te zeggen, sterkte Liesbeth |
|
| windwhisper: | Donderdag, mei 10, 2012 15:05 |
| pntroerend hoe rakend geschreven warme groet Cobie met liefs veel sterkte |
|
| witteroos: | Donderdag, mei 10, 2012 15:00 |
| Ontroerend en diepbedroefd. Sterkte en lieve groet |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, mei 10, 2012 13:53 |
| Om stil van te worden Antonie, zo intens en droefmooi verwoordt, het ontroert me. Lieve groeten Anneke |
|
| Quicksilver: | Donderdag, mei 10, 2012 12:53 |
| oh dit raakt me diep Anthonie.. veel sterkte gewenst lieve groetknuff |
|
| karinvangelder: | Donderdag, mei 10, 2012 12:40 |
| raakt mij diep Antonie ik kan me zo voorstellen hoe zwaar dit is . sterkte en liefs x Karin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Antonie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||