Toekomst
Niet kijken, denk ik nog.
Door het raam ziet iemand me staan.
Te laat. Toch weer betrapt.
Ik kan me niet verstoppen.
Mijn naam is niet veilig.
Niemand mag weten van mijn baan.
De zaal is verlaten.
Lege tafels, lege stoelen.
Ze zullen me wel haten.
Begrijpen niet wat wij bedoelen.
Ik twijfel en ga zitten.
De directeur komt binnen.
Zijn assistente legt mijn boek op tafel.
Ze zijn ruim op tijd.
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, mei 10, 2012 13:13 |
| waarom zo negatief over je zelf denken? waarom haten?...phf dat is zo''n groot woord leg gewoon precies uit wat je bedoeld...dat zullen ze vast wel begrijpen, toch;) lieve groet |
|
| David de Vreer: | Donderdag, mei 10, 2012 12:25 |
| 80 20 21 ste gedicht dat is pas spiritueel ;) je moet niet denken dat je niet begrepen wordt |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||