Vroeger je kleine meid.
Bij jou vond ik mijn veiligheid.
Bekers, afval en een oud laken.
Van alles kon ik wel wat maken.

Gek doen voor de camera,
Schoppen van een heel drama.
Zat altijd op je schoot.
Al werd ik veelste groot.

Ik werd ouder en kon steeds meer.
Soms ging ik tegen je te keer.
Mijn kamer weer eens een bende.
Wat was het soms een ellende.

De puberteit, wat een verdriet.
We vertrouwde elkaar niet.
Ik koos de moeilijkste weg.
Deed niets meer in overleg.

Jij raakte de grip op mij kwijt.
Iets wat mij erg spijt.
Ik werd erg “ziek”.
Werd opgenomen in een kliniek.

Je zag je dochter afglijden.
Het waren moeilijke tijden.
Je kon er niet voor mij zijn.
Het deed je pijn.

Nu jaren later mijn eigen leven.
Wij kunnen elkaar weer liefde geven.
Ik kijk je recht in de ogen aan.
Ik zal je weer in de armen slaan.

Ze is weer terug, je kleine meid.
Blij en in een goede gezondheid.
Ik zit weer op je schoot.
Nee mam, ik ben nog niet te groot!

Mijn haar is weer blond.
En heb een minder grote mond.
De gothickleding is uit de kast verdwenen.
En er is weer een “normale” look verschenen.

Ook mijn gewicht is weer in balans.
En heb ik van jongens sjans.
Soms kom ik mij in jouw tegen.
En begrijp ik van wie ik de humor heb gekregen.

Uiteindelijk verander ik nooit.
Hoevaak ik ook mijn glazen heb ingegooid.
Mam, het koste even tijd.
Maar deze Anita raak je niet meer kwijt.

Je hebt mij groot gebracht.
Het leven die naar mij lacht.
Met vallen en opstaan.
Een lach en een traan.

Ik ben trots dat jij mijn moeder bent.
Mijn groot gebracht tot adolecent.
Dankbaar voor wat je hebt gedaan.
Je kan weer van mij op aan.

Ik hou van je, met heel mijn hart.
Nu op naar een nieuwe start!
De toekomst lacht ons toe.
Mamma, I LOVE YOU