Lief meisje
Daar sta je dan, lief meisje
mijn projectie van gevoel
heel eenzaam op de tafel
en ik veilig op een stoel
De ruimte wordt steeds kleiner
je trekt me dichterbij
ik wil niet naar je kijken
ook al hoor je dan bij mij
Je ogen staan verdrietig
in mijn hart voel ik jouw pijn
maar toch blijf ik negeren
je hoort hier niet te zijn
Het pad van confrontatie
is wat jij me laat zien
ik voel de pijn al branden
is dat wat ik verdien?
Daar sta je nog, lief meisje
mijn projectie van gevoel
we moeten samen komen
dat is ons grote doel
De deur is nog gesloten
de sleutel ben ik kwijt
maar eens de dag zal komen
dat ik je echt bevrijd
Dan zal ik je omarmen
en zeggen: het is goed
want wat heb jij geleden
zo klein en zo vol moed
Helaas moet ik nu zeggen
ik laat je daar nog staan
heel eenzaam op die tafel
want ik kan dit nog niet aan
Daar sta je stil, lief meisje
mijn projectie van gevoel
eens kom ik je bevrijden
dat wordt mijn levensdoel
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, mei 15, 2012 20:27 |
| vertel jezelf maar van verlangen vast dat je eens wederom speels mag wezen, zo wonderlijk bijzonder binnenstebuiten komt het uit je opgeweld. groetje voor wat goede moed, hans |
|
| wervelende regenboog: | Dinsdag, mei 15, 2012 13:38 |
| stel het niet te lang uit.... | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, mei 15, 2012 13:27 |
| een pracht gedicht!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: ~Anne~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||