De grenzen...
De grenzen …
Ik probeer de lucht te drogen die van over zee komt,
waarschijnlijk is dit te onnozel voor woorden,
maar als ik dit niet doe zal het zand nooit meer
bewandelbaar zijn of iets dergelijks.
Ik blijf mezelf verliezen in zinnen die er niet toedoen
en meestal blijkt achteraf dat er -nog maal eens- weer
niets gezegd is of neer geschreven lijkt dat de moeite waard is.
Ach ik heb waarlijk de verkeerde passie tot mij genomen
want als ik nu eens een schilder was geworden
of een beeldhouwer, dan kon ik -mijn kunst- tastbaar maken.
Maar nee, ik wil mezelf keer op keer bewijzen dat ik de pijn
kan verdrijven door op te schrijven dat het niet zo is geweest,
dat ik daar niet was en dat het best wel een leuk land is
om op vakantie te gaan.
Toch lijkt het zo dat ieder moment waarop ik mezelf verlies
een moment van boosheid is, alsof ik er nooit mocht weggaan
en daarom langs de duistere kant van het leven beland ben.
Ik weet niet waarom, maar probeer het zand dat langs het water rust
te bewandelen,
de droge zeelucht schroeit mijn keel toe…
esteban 17 Mei 2012
Reacties op dit gedicht
| liesjequilt: | Donderdag, mei 17, 2012 17:15 |
| Zolang de grenzen niet gesloten zijn ga je maar lekker door. Mag het graag lezen gr. Liesbeth |
|
| windwhisper: | Donderdag, mei 17, 2012 10:07 |
| ik sluit me in mijn reactie bij Wil aan, zou het niet beter kunnen zeggen warme groet Cobie |
|
| wil melker: | Donderdag, mei 17, 2012 09:41 |
| Esteban.. heerlijk om nog eens te herlezen.. lopen op grenzen het pad van het leven.. Liefs, wil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||