k herinner mij
een meisje klein
ik schat zo n jaar of zes
zij had voor t raam
in kleine schuur
van t burenhuis
gezien
een katje
grijs gevlekt

iedere morgen weer opnieuw
werd zij getroffen
door zijn roep
aldoor miauw
miauw miauw

en als hij door de buren
eruit gelaten werd
dan rende hij naar t meisje
dat klaarstond blij
uitziend om die lieve kat
te nemen op haar arm
te koestren
lekkers gevend
genietend beiden warm

de buren verhuisden en de kat
kwam wonen in het huis
van deze kleine meid
als t donker werd dan moest
vriendjelief naar buiten
worden geduwd
hij had geen zin maar t moest
ook al regende het woest

de kat kreeg ook een naam
dat was zo moeilijk niet
krook heete hij
dat was zo leuk
want niemand verzon zoiets

de kat werd ziek
hij kreeg een bult
op zijne kop zo bij zijn oor
de moeder van t meisje
gruwelde
o bah dit kan niet hoor
die poes moet weg
ik vind t zo vies
met vele tranen smeekte t kind
o mama nee
o nee
nee
hij is zo lief

en op een morgen
heel apart
zat t poesje niet als andre keer
te wachten op de kleine meid
waar zou hij zijn
zo vroeg zij haar moeder
ach kind hij is vast weggegaan
naar een ander huis
zo zijn katten soms

en later
veel later ja
hoorde t kind wat was gebeurd
de vader
o de vader had
gepakt een jute zak
gevuld met stenen zwaar
en gegrepen deez lieve kat
gepropt met kracht en
dichtgebonden dit
en met een zwaai
deez zware last
gegooid in t water
achter de dijk
van t huisje van het kind

de droefenis
overvalt me weer
het is even
als was het gisteren
hoe wreed
o ja hoe wreed
voor t lieve katje
en het kind
was deze vader
ach ja
was deze vader toen