Blauwe steden en rode pirouettes..
...als ik mijn ogen sluit...
De dagen zijn lang en
de getrokken lootjes zijn allen even kort
Het ruikt hier sterk naar gedachtes
van een verdwaalde demente vrouw
die niet weet waar ze ’t zoeken moet
…mijn blauwe stad, die in kwellende wierook wemelt,
die met haar hoge wolken en krabbers
haar pijlen richt
op de sterrenhemel…
En ik...
ik denk nog vaak aan de dag
van haar pirouette
‘Zal ik deze jurk maar passen?’ vroeg ze
met pretoogjes die nog immer verschijnen
als ik mijn ogen sluit
Haar gestalte kwam dansend uit ’t hokje
de jurk roodkleurend met haar figuur
Wonderschoon, doch nog te bevatten
Maar toen ze plots begon te draaien
wentelde mijn wereld niet meer…
Haar kersrode lichaam wuifde koelte
Haar lange haren golfden
als zilte branding
Nu,
nu doet ze dat enkel nog
als ik mijn ogen sluit…
De jaren gaan tellen en
er is niets anders wat de tijd bijhoudt
Iets knaagt hier hardop als een knarsend geweten
Zou ‘t een vingerkruisende dominee zijn
die zijn eigen schietgebedjes vouwt?
…deze blauwe stad, omsingelt door eenzaamheid
die zinloos in rotondes cirkelt en
als in een trechter uitkomt
met straten zo eentonig geplaveid…
En zodoende…
denk ik nog vaak aan de dag
van haar pirouette
Haar rode jurk die waaierde,
volgend de middagzon
Hoe ze mij nu nog eindeloos betovert
slechts
als ik mijn ogen sluit…
Een gelukzalig duizelig beeld
van hoe ze alsmaar tolde, en tolde, en draaide, en tolde, en tolde, en draaide, en tolde, en tolde...
De dagen zijn lang en
de getrokken lootjes zijn allen even kort
Het ruikt hier sterk naar gedachtes
van een verdwaalde demente vrouw
die niet weet waar ze ’t zoeken moet
…mijn blauwe stad, die in kwellende wierook wemelt,
die met haar hoge wolken en krabbers
haar pijlen richt
op de sterrenhemel…
En ik...
ik denk nog vaak aan de dag
van haar pirouette
‘Zal ik deze jurk maar passen?’ vroeg ze
met pretoogjes die nog immer verschijnen
als ik mijn ogen sluit
Haar gestalte kwam dansend uit ’t hokje
de jurk roodkleurend met haar figuur
Wonderschoon, doch nog te bevatten
Maar toen ze plots begon te draaien
wentelde mijn wereld niet meer…
Haar kersrode lichaam wuifde koelte
Haar lange haren golfden
als zilte branding
Nu,
nu doet ze dat enkel nog
als ik mijn ogen sluit…
De jaren gaan tellen en
er is niets anders wat de tijd bijhoudt
Iets knaagt hier hardop als een knarsend geweten
Zou ‘t een vingerkruisende dominee zijn
die zijn eigen schietgebedjes vouwt?
…deze blauwe stad, omsingelt door eenzaamheid
die zinloos in rotondes cirkelt en
als in een trechter uitkomt
met straten zo eentonig geplaveid…
En zodoende…
denk ik nog vaak aan de dag
van haar pirouette
Haar rode jurk die waaierde,
volgend de middagzon
Hoe ze mij nu nog eindeloos betovert
slechts
als ik mijn ogen sluit…
Een gelukzalig duizelig beeld
van hoe ze alsmaar tolde, en tolde, en draaide, en tolde, en tolde, en draaide, en tolde, en tolde...
Reacties op dit gedicht
| mima: | Zaterdag, mei 26, 2012 19:36 |
| mooi sfeerbeeld, goed gedaan! |
|
| liesjequilt: | Zaterdag, mei 26, 2012 17:29 |
| Ja herinneringen, was het nog maar . . . Helaas kun je niet meer terug. groetjes Liesbeth |
|
| Lion10cc: | Zaterdag, mei 26, 2012 17:12 |
| Mooie verwoording (en ik zie de pirouette zo voor me) graag gelezen vriendelijke groet Leon |
|
| Godvader: | Zaterdag, mei 26, 2012 14:08 |
| oef M-Rose..zo heftig als requiem for a dream is deze niet bedoeld hoor.. | |
| M-Rose: | Zaterdag, mei 26, 2012 14:00 |
| in Demenie op tragique ontsporings wijze nr uitzichtloosheid indrukgevende verwoording Gva doet me een bikke denken an Requiem for a dream da rode kleedje surtout |
|
| wervelende regenboog: | Zaterdag, mei 26, 2012 11:46 |
| en jij vangt haar herinnering nog steeds in je armen :) fijn om te lezen goed weekend Yoeri wr |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Godvader | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 26 mei 2012 | ||
| Thema's: | ||