Soms zou ik weer dat kleine meisje willen zijn, het meisje dat nog geloofde in de mensen, in de wereld en in de liefde; het meisje dat bang was voor spoken en monsters in de kast.
Nu, 10 jaar later, besef ik dat dit alles een illusie was;
niet alle mensen bedoelen het goed, en de wereld is niet enkel rosegeur en manenschijn. In de liefde geloof ik al helemaal niet meer, ze bezorgt je meer pijn dan vreugde en in de plaats van bang te zijn voor monsters ben ik nu op de vlucht voor de pijn van het gebroken hart.