Thuis tussen de wilgen
Broodkruimels vallen op de drempel.
Iemand slaat met deuren.
We hoeven elkaar niets te zeggen.
De stilte van de nacht gaat door overdag.
Je kijkt. Het is niet nodig. We weten de weg.
Ik bel je op. Je kent mijn vreemde kuren.
Zacht is de liefde. De gedachte alleen.
Het recht om bij te mogen sturen.
Jij wijst me de lente. Ik ga nergens heen.
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Woensdag, juni 27, 2012 00:06 |
| Mooi zoals je de weg van liefde beschrijft. | |
| liesjequilt: | Dinsdag, juni 26, 2012 17:01 |
| heel mooi, elkaar aanvoelen. gr. Liesbeth |
|
| Anootje ...: | Dinsdag, juni 26, 2012 10:50 |
| En zacht is je gedicht ;) | |
| youkie: | Dinsdag, juni 26, 2012 09:34 |
| mooi geschreven liefs |
|
| kelo ami: | Dinsdag, juni 26, 2012 09:22 |
| mooi mooi... groetjes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 26 juni 2012 | ||
| Thema's: | ||