Ze schreeuwde.
Ze schreeuwde en gilde.
"Ik wil niet meer!"
"Ik heb teveel pijn!"
Maar er kwam enkel een schel geluid uit haar mond.
"Ik wil niet meer op aarde zijn!"
Ze viel snikkend op de grond.
Grote zoute tranen raakten het tapijt.
Was ze nou echt de macht over zichzelf kwijt?
Ze was het vechten moe.
Ze was echt aan intense rust toe.
Volgende week werd ze voor
de zoveelste keer opgenomen.
Maar deze keer was het anders.
Zou er dan een einde aan de pijn komen?
Ze moest minstens blijven voor een jaar.
Ze wilde niet,
maar haar koffer stond al klaar.
Ze wist;
Ze moest vechten,
vechten als nooit tevoren.
Voelde ze zich dan niet meer zo verloren?
Verantwoordelijkheid en acceptatie zou ze leren.
Ze moest,
een hele andere “ik” creëren.
De spanning stijgt met de dag.
Het is een moeilijke stap.
Over een week; zegt ze haar trouwe viervoeters gedag.
Haar moeder zal ze missen.
Ze moest het nu alleen doen.
Verantwoordelijkheid.
Volwassenheid.
Ze was niet langer het kleine meisje meer.
En dat doen haar stiekem diep van binnen,
zeer.