Ik vind dit moeilijk om te schrijven. Het cynisme is bijna overal. Veel mensen zijn egoïsten. Voor ons is het een groot gevaar dat we in het mes lopen. De afkeer voor vreemden, de vooroordelen, het verlies aan wederzijds respect en bagatelliseren van feiten, wijzen naar de ander, niet naar onszelf kijken, niet willen luisteren, de waarheid niet durven geloven, het is raar dat er zoveel van ons mee wegkomen, de blinde vlekken waar we zogenaamd trots op zijn, ik ben de beste. Fuck the rest! Geen enkele blijk van vertrouwen of inleving in mensen die iets anders zijn dan wij, omdat we vroeger ruzie hebben gehad of onszelf beledigd voelden door de manier van doen ergens anders. Onszelf niet konden verplaatsen in de situatie (regels en gebruiken) van mensen die anders denken, doen of laten dan wij gewend zijn. Daarom heb ik verdriet, omdat veel mensen niet meer naar zichzelf kijken en de schuld aan een ander geven, zichzelf verliezen in leugentjes om bestwil, omdat wij onszelf niet meer recht in de spiegel aan kunnen kijken, want onder het mom van vrijheid denken wij dat we het hier goed hebben, maar als ik zie welke waarde er gehecht wordt aan het leven van mensen die wij niet eens goed kennen, dan vraag ik mezelf wel eens af waarom de rechten van de mens überhaupt nog opgeschreven zijn als we allemaal toch maar doen, denken en laten wat we zelf willen. Sorry, het spijt me, maar vandaag heb ik echt pijn omdat ik zo graag zou willen dat we weer eens gewoon normaal tegen elkaar kunnen doen.