jona
jona
zeewier draait zich om en in mijn hoofd
door vissenlijven rakelings voorbijgeschoten
glibbert woord voor woord gekloofd
tot onwetendheid in rijke koopmanszonen
daar zeul ik door het mulle zand van duizend
glinsterende tekens en mijn taak van vuur
en sulfer uit de zeewalm van verlangen
blust de ijver van het vluchtig visioen
de koning is ontdaan en zelfs het lome vee
moet dorsten om de geur van woedende
rabbijnen die nooit door bloed gereinigd zijn
het schip deint rustig verder met in het
kielzog de falende stomme goden
van vislatijn ontbloot
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, september 26, 2012 15:38 |
| de goden gaan waar mensen bestaan hopen te vinden, maar die ene alleen wijst je de weg waar blijkbaar dergelijke wegen als de zijne ontbreken. hans |
|
| Kaatjes Tralalaatjes : | Zaterdag, september 22, 2012 13:20 |
| Je moet je in een gedicht ergens aan kunnen vasthouden. Anders wordt je overspoeld door beelden, gedachten en emoties door onzin. | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 22 september 2012 | ||
| Thema's: | ||