valium
valium
de droogte achter de duinen was maar een
vertoning van schijn in het licht van de
morgenzonnestralen die de vermoeide
meeuwen lange eeuwen hadden beschoren
maar van tevoren had men dat al voorzien
en schreeuwden met katers op hun rug
dat de jaren voorbij waren van zeuren
en leuren met het vloeibaar gouden kalf
ik trok de deur dicht en liet voor de nacht
mijn klompen buiten staan die in parijs
voor mij verlangend hadden staan wachten
toen zag ik die engel staan in de zon
met uitgebreidde armen en een schreeuw
die niemand begreep dan alleen de valium
Reacties op dit gedicht
| henk jans: | Woensdag, oktober 10, 2012 21:57 |
| klompen in parijs. Ik denhk aan je verhaal. groeten Henk |
|
| johannijmeijer: | Dinsdag, oktober 09, 2012 17:37 |
| johannijmeijer: | Dinsdag, oktober 09, 2012 17:36 |
| Een vrij sonnet dat tot nadenken stemt. Idere regel wil wat zeggen en zegt ook wat! | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, oktober 09, 2012 17:28 |
| Dit klinkt heel heftig en het is er eentje om over na te denken, zal valium de oplossing zijn of toch de engel ? Ik wens je alle goeds en dank voor je lieve reactie. Hartelijke groet Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 09 oktober 2012 | ||
| Thema's: | ||