zwarte engel
zwarte engel diep in mij
ooit maakte je me vrolijk
ooit maakte je me blij
ooit bewandelde ik een één sprong
waarbij ik mijn angsten over won
er was een tijd
daar was ik en mij
maar nu...
nu sta ik vast
vast in de tijd
vast in woorden
vast in zinnen
steeds afvragen waar mijn begin zou beginnen
hoe is dit gevoel te overwinnen?
lieg ik tegen mezelf
of volg ik wel gewoon mijn gevoel
dit is toch niet mijn einddoel?!
het denken maakt me moe
de gedachten vreten energie
wanneer ik in de spiegel kijk
twijfel ik of ik toch geen ander zie
ik ben gewoon mezelf
meer kan ik niet doen
ik ben beleefd en oprecht
zeg wat ik denk,
maar behoud me zelf
en mijn fatsoen
lieve zwarte engel
zwarte engel diep in mij
zul je me steunen
en wanneer ik het nodig heb...
Zou ik dan op jou schouder mogen leunen?