Ik ga de controle verliezen.
Over een paar maanden ben ik mijn ritme kwijt.
Dan ben je verplicht om te solliciteren.
Om het echte leven te leven.
Ik wil niet.
Ik wil de controle niet verliezen.
Van school gaan is prima.
Laat mij nog maar paar maanden stage lopen.
Gewoon zonder geld te verdienen.
Geen echte verantwoordelijkheden.
Stagiaires onder elkaar.
Kletsen over alle dingen die wij nog niet hoeven.
En toch kom die dag steeds dichterbij.
Het voelt als een druk die je weg wilt duwen.
Één dat je denkt, en nou zou ik wel op vakantie willen.
Je verstoppen achter het verleden.
En nog even weg zijn van het heden.
Geen vakantiebaantjes meer aannemen.
Gewoon het structuur volle leven.
Op dit moment trek ik dat niet.
Die bult is nog zo hoog dat ik het einde echt niet zie.
De tijd gaat veel te snel voorbij.
De weken vliegen om, eigenlijk zonder mij.
Ik ben in mijn gedachten al weer 10 stappen vooruit.
Hoe moet ik solliciteren? en hoe ziet dat er dan uit?
Wil ik wel werken en een auto.
Het normale burger leven.
Kan ik niet nog even student zijn
Dat leven lijden?
Ik wil wel verder, maar gewoon andere studie.
Of andere school.
De tranen komen, als ik er aan denk dat ik de controle ga verliezen.
Verlies niet van dit leven, zeggen ze wel eens.
Maar ik vind het lastig om dit aan te geven.
Het overleven van de stappen in mijn hoofd.
Blijft een doolhof van verhalen, die ik maar niet op een rijtje krijg.
Het is allemaal vermalen.
Vermalen in de uitkomst van het leven.
Dat je echt denkt, ik kan toch nu niet de moed opgeven?
Ik ga gewoon werken, geld verdienen, en de controle aan het leven door geven.
Einde.